Mijn man Gerard en ik zijn redelijk bekend binnen de vereniging doordat we de afgelopen jaren van alles en nog wat hebben gedaan binnen de club. Onze dochter Donna is jong gestart met atletiek en doet nog altijd met plezier mee bij de U18 junioren. Zoals veel ouders van atleten zijn we destijds gestart als assistent-trainers bij de pupillen. Ik heb dat ongeveer 6 jaar gedaan, met ontzettend veel plezier. Ik had weliswaar geen atletiek-achtergrond (ik was windsurf-instructeur geweest…. niet echt bruikbaar op de atletiekbaan. Geen water en weinig wind.) maar met de basiscursus en een hoop kenners om je heen leer je snel. Op zaterdagochtend met een groep door Birkhoven rennen (super!) en op woensdagavond op de baan leuke trainingen verzorgen werd al snel een normaal onderdeel van de week. Gerard is actief geworden als jurylid en sinds vorig jaar ook als starter. Samen hebben we de afgelopen paar jaar ook het beheer van het trainingsmateriaal en de materiaalruimte gedaan. Kortom: we zijn zo’n beetje in de vereniging “gerold” en hebben er eigenlijk nog steeds plezier in. Altis is als vereniging een prettige plek om te zijn; om te trainen, te kijken of een handje te helpen. Het is er gezellig, iedereen is welkom om te komen sporten en de sfeer is eigenlijk altijd relaxed. (Oh ja en er is altijd koffie). 

Van het een komt het ander. En dus stond ik ineens met Gert te praten over zijn opvolging als voorzitter. Vanwege mijn ervaring met bestuursfuncties bij sportverenigingen, het feit dat ik dat altijd leuk vind om te doen, en mijn inmiddels opgedane kennis van de vereniging en de accommodatie waren we al snel verwikkeld in een goed gesprek over de maatschappelijke functie van de club, de ambities voor een grotere baan plus indoor accommodatie en allerlei andere onderwerpen die de komende jaren belangrijk gaan zijn voor Altis. Wie zegt er dan nog nee? Nou, ik niet dus….

Mireille Lokhorst